လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးရေးနှင့် စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု

Human Resources Development, Capacity Building and Economic Development

နိုင်ငံတခု၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုတွင် ပညာရေးကဏ္ဍ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုက အရေးပါမှုကို မည်သူမျှ ငြင်းချက် ထုတ်ကြမည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ပညာရေးကဏ္ဍဖွံဖြိုးတိုးတက်မှုအဆင့်အတန်းကို မည်သို့တိုင်းတာမလဲ ဆိုသည့်အချက်ကတော့ အငြင်းပွားစရာတခုဖြစ်ပါတယ်။ တချို့နိုင်ငံတွေမှာ ပညာရေးအတွက် ဘတ်ဂျက် အသုံးစားရိတ် ဘယ်လောက်ခွဲဝေပေးသလဲဆိုတာနဲ့ အကဲဖြတ်ကြပါတယ်။ တကယ်တမ်းတော့ ပညာရေးဘက်မှာ များများသုံးတိုင်းလဲပညာရေးကဏ္ဍဖွံဖြိုးတိုးတက်လာမယ်လို့ ပုံသေကားချ တွက်ချက်လို့မရပါဘူး။ ဥပမာပြရရင်တော့ ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ ပညာရေးအသုံးစားရိတ်ဟာ တခြား ကာကွယ်ရေး၊ ကျန်းမာရေး စတဲ့ ကဏ္ဍတွေထက်ပိုများပြီး ဘတ်ဂျက်ရဲ့ ၂၀% ခန့်ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပညာရေးဆိုင်ရာ မူဝါဒတွေက မှားယွင်းတဲ့အတွက် ပညာရေးအဆင့်အတန်းမှာတော့ အခြားအရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံတွေကို မမှီဘူးလို့ဆိုပါတယ်။ မကြာသေးခင်ကမှ ကမ္ဘာ့စီးပွားရေးဖိုရမ် (World Economic Forum)က ထုတ်ပြန်လိုက်တဲ့ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ယှဉ်ပြိုင်နိုင်မှုစစ်တမ်း (Global Competitiveness Report)က ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ အခြေခံပညာအဆင့်ဟာ အဆင့် ၈၃ နဲ့ ဒေသတွင်းက အင်ဒိုနီးရှား၊ ဗီယက်နမ်တို့ရဲ့ အောက်မှာ ရောက်နေပါတယ်။

ကမ္ဘာဘဏ်လို အဖွဲ့အစည်းတွေကတော့ မူလတန်း၊ အထက်တန်း၊ တက္ကသိုလ်အဆင့်တွေမှာ စာရင်းသွင်း တက်ရောက်တဲ့ ကျောင်းသားအရေအတွက်ကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုဆိုင်ရာ အညွှန်းကိန်း (Development Indicators) တွေအဖြစ် ထုတ်ပြန်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်စာရင်းသွင်းတက်ရောက်တဲ့ ကျောင်းသားဦးရေ များတိုင်း ပညာရေးအဆင့်မြင့်တယ်လို့မဆိုနိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် သုတေသနပညာရှင်အချို့က အဆင့်တိုင်းမှာ တက်ရောက်တဲ့ ကျောင်းသားတွေထဲက ရာခိုင်နှုံးဘယ်လောက် ပြီးမြောက်တယ်ဆိုတာကိုပါ ထည့်သွင်းစဉ်းစားလာကြပါတယ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ အောင်မြင်ပြီးမြောက်မှု ရာခိုင်နှုံးကလဲ တနိုင်ငံနဲ့ တနိုင်ငံ ပညာရေးအဆင့်ပြီးမြောက်မှု အကဲဖြတ်စစ်ဆေးတဲ့ပုံစံခြင်း မတူညီတာကြောင့် စံတခုအဖြစ် သတ်မှတ်ဖို့ခက်ခဲပါတယ်။ စီးပွားရေးပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုနဲ့ဖွံဖြိုးတိုးတက်မှုအဖွဲ့ (OECD) ကတော့ နှစ်စဉ်နိုင်ငံတကာကျောင်းသားများ အရည်အချင်းကို အကဲဖြတ်စစ်ဆေးတဲ့အစီအစဉ် (Programme for International Student Assessment) လုပ်ပြီး နိုင်ငံတွေကိုအဆင့်သတ်မှတ်ပေးလေ့ရှိပါတယ်။ ဒီလိုအဆင့်သတ်မှတ်ချက်တွေအရ ပညာရေးစံနစ်မှာ ရလဒ်ကိုဦးစားပေးလေ့ရှိတဲ့ အာရှတိုက်က စင်ကာပူ၊ ဟောင်ကောင် စတဲ့နိုင်ငံတွေက သင်္ချာ၊ သိပ္ပံစတဲ့ဘာသာရပ်တွေမှာ ထိပ်ဆုံးမှာ ရောက်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။

နိုင်ငံတနိုင်ငံအနေနဲ့ စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးမှုအရှိန်အဟုန်ကိုထိမ်းသိမ်းပြီး ခေတ်မှီဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံ တနိုင်ငံ ဖြစ်လာဖို့ဆိုရင် လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးမှုက အလွန်အရေးပါပါတယ်။ လူ့စွမ်းအား အရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ဦးစားပေးမတည်ဆောက်နိုင်ပါက ယခုအချိန်မှာ အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံ အတော်များများ ကြုံတွေ့နေရတဲ့ ဝင်ငွေအလယ်အလတ်ထောင်ချောက် (Middle income trap) လို့ခေါ်တဲ့ ထွန်းသစ်စနိုင်ငံအဆင့်မှ ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံအဆင့်သို့ မကူးပြောင်းနိုင်တဲ့ပြဿနာကို ရင်ဆိုင်ကြရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဝင်ငွေအလယ်အလတ်အဆင့်နိုင်ငံတနိုင်ငံအနေနဲ့ ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံအဆင့်ကို ကူးပြောင်းနိုင်ဖို့ တိုင်းပြည်ရဲ့စီးပွားရေးအဆောက်အအုံတခုလုံးကိုအသွင်ပြောင်းနိုင်ဖို့လိုအပ်ပါတယ်။ လာရောက် ရင်းနှီးမြုပ်နှံတဲ့ နိုင်ငံစုံလုပ်ငန်းကြီးတွေလိုအပ်တဲ့ အခြေခံလုပ်အားနဲ့ သယံဇာတ အရင်းအမြစ်တွေကို ပံ့ပိုးပေးတဲ့အဆင့်ကနေ ပညာအခြေခံလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်တွေကို ပံ့ပိုးပေးတဲ့အဆင့်ကို ပြောင်းလဲနိုင်ဖို့၊   အဲဒီနိုင်ငံစုံလုပ်ငန်းကြီးတွေနဲ့ နိုင်ငံတကာဈေးကွက်မှာ ယှဉ်ပြိုင်အနိုင်ယူနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ ပြည်တွင်းကစွန့်ဦးတီထွင် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေပေါ်ပေါက် လာဖို့လိုအပ်ပါတယ်။ တနည်းအားဖြင့်  တိုင်းပြည်ရဲ့စီးပွားရေးအဆောက်အအုံတခုလုံးကို အရင်းအမြစ်အခြေခံမှ ပညာအခြေခံ စီးပွားရေးပုံစံ အဖြစ် အသွင်ပြောင်းနိုင်ဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ ဒီလိုပြောင်းလဲနိုင်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ကူတဲ့အလုပ်တခုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံတွေထဲက စင်ကာပူနိုင်ငံတနိုင်ငံဘဲ အောင်အောင်မြင်မြင် အသွင်ကူးပြောင်းနိုင်ခဲ့တာပါ။ ကျန်တဲ့ ထိုင်း၊ မလေးရှား၊ ဗီယက်နမ် စတဲ့နိုင်ငံတွေကတော့ စီးပွားရေး အဆောက်အအုံတခုလုံးကို အသွင်ပြောင်းနိုင်ဖို့ကြိုးစားရာမှာ ပညာရေးကဏ္ဍက လိုအပ်တဲ့ လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ဆောင်ကျဉ်းမပေးနိုင်တဲ့အတွက် ဖန်သားမျက်နှာကျက် (Glass ceiling) လို့ တင်စားခေါ်ဝေါ်ကြတဲ့ အတားအဆီးနဲ့ကြုံတွေ့နေကြရတာဖြစ်ပါတယ်။

ခုလက်ရှိမြန်မာနိုင်ငံလို ဒေသတွင်းနိုင်ငံတွေကို အမှီလိုက်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့နိုင်ငံတနိုင်ငံအဖို့တော့ ပညာအခြေခံလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်တွေကိုတည်ဆောက်နိုင်ဖို့က ပိုလို့တောင်အရေးကြီးပါတယ်။ လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးမှုမရှိပါက နိုင်ငံခြားရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုနဲ့အတူပါလာမယ့် နည်းပညာတွေကို လွဲပြောင်းရယူနိုင်မှာမဟုတ်ဘဲ လုပ်အားခဈေးချိုတဲ့နိုင်ငံ၊ အလုပ်သမားတဦးချင်းရဲ့ကုန်ထုတ်စွမ်းအားမှာ အခြားနိုင်ငံတွေနဲ့ယှဉ်ပြိုင်နိုင်စွမ်းမရှိတဲ့နိုင်ငံ တနိုင်ငံအဆင့်က လွတ်မြောက်နိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းပါလိမ့်မယ်။ ဒီနေရာမှာ တခုပြောချင်တာက ပညာအခြေခံလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်တွေကိုတည်ဆောက်နိုင်ဖို့ဆိုတာ အစိုးရမှာသာ တာဝန်ရှိတာမဟုတ်ပါဘူး။ ခုကြုံတွေ့ကြားသိနေရတာတွေကတော့ ပညာရေးစံနစ် ခေတ်မမှီတာကိုဘဲ လက်ညှိုးထိုးနေကြတာတွေ့ရပါတယ်။ တကယ်တမ်းတော့ လူတိုင်းမှာတာဝန်ရှိပါတယ်။ အပြောင်းအလဲစီမံခန့်ခွဲမှုရဲ့ အခြေခံဖြစ်တဲ့ ကိုယ်ကျင်လည်နေရတဲ့ပါတ်ဝန်းကျင်၊ စံနစ်တခုကို မပြောင်းလဲနိုင်ရင်၊ ပြောင်းလဲဖို့ခက်ခဲရင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြောင်းလဲဖို့ပါဘဲ။ အထူးသဖြင့် လူငယ်တွေ အနေနဲ့ ပညာလိုလားတဲ့စိတ်၊ သင်ယူလိုတဲ့စိတ်ရှိလို့ကတော့ ယခုအချိန်မှာ အခွင့်အရေးတွေအများကြီးပါ။ ဒီနေရာမှာ စာရေးသူရည်ညွှန်းတဲ့ပညာဆိုတာ ဘွဲ့တွေ၊ ဒီဂရီတွေရဖို့ချည်းဘဲ မဟုတ်ပါဘူး၊

တနေ့ကဘဲ ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်း တက္ကသိုလ်ကြီး ၂ ခုဖြစ်တဲ့ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ် (Harvard University) နဲ့ မက်ဆာချူးဆက်စက်မှုတက္ကသိုလ် (Massachusetts Institute of Technology) တို့ပူးပေါင်းပြီး အင်တာနက်ကတဆင့် အဝေးရောက်သင်တန်းတွေကို ဒီဆောင်းဦးရာသီကစပြီး အခမဲ့ သင်ကြားပေးမယ် လို့သိရပါတယ်။ သတင်းစာရှင်းလင်းပွဲမှာပြောကြားတာကတော့ ဒီသင်တန်းတွေဟာ ဟားဗတ်နဲ့ မက်ဆာချူးဆက်စက်မှုတက္ကသိုလ်မှာ လက်ရှိသင်ကြားနေတဲ့ သင်တန်းတွေအတိုင်းဖြစ်ပြီး သင်တန်းပြီးမြောက်အောင်မြင်သူများအတွက် ဘာသာရပ်ကျွမ်းကျင်မှုအသိအမှတ်ပြုလက်မှတ် (Certificate of Mastery) ချီးမြှင့်မှာဖြစ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်းတက္ကသိုလ်ကြီးတွေမှာ သင်ကြားတဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို အင်တာနက်မှာ ကြည့်ရှုနိုင်တာကတော့ကြာပါပြီ။ ခုအစီအစဉ်ကတော့ သင်ခန်းစာတခုချင်းမဟုတ်ဘဲ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းအပြည့်အစုံကို အင်တာနက်ကတဆင့် သင်ယူနိုင်မှာ ဖြစ်သလို၊ ပုံမှန်သင်တန်းတွေမှာလိုဘဲ ဆရာတွေကိုမေးခွန်းမေးတာ၊ ကျောင်းသားအချင်းချင်း ဆွေးနွေးတာတွေကို  အင်တာနက်ကတဆင့်ပြုလုပ်နိုင်မှာဖြစ်သလို သင်တန်းသားတွေရဲ့ အရည်အချင်းကို အကဲဖြတ်စစ်ဆေးတဲ့အစီအစဉ်တွေလည်း ပါမှာဖြစ်ပါတယ်။

တကယ်လို့ လာမည့်စက်တင်ဘာ၊ အောက်တိုဘာမှာစတင်မဲ့ ဟားဗတ်နဲ့ မက်ဆာချူးဆက်က သင်တန်း တွေကို မစောင့်နိုင်ဘူးဆိုရင်လဲ ကွန်ပျူတာပညာရပ်တွေကို အမေရိကန်တက္ကသိုလ်တွေက ပါမောက္ခ တွေသင်ကြားပေးနေတဲ့ Udacity ဆိုတဲ့ အွန်လိုင်းတက္ကသိုလ်ရှိပါတယ်။ စာရေးသူကိုယ်တိုင် အခြေခံကွန်ပျူတာအစီအစဉ်ရေးဆွဲတဲ့ သင်တန်းတခုမှာ တက်ရောက်နေပါတယ်။ ဒီသင်တန်းတွေဟာ အွန်လိုင်းဆိုပေမယ့် တကယ့်ကိုစာသင်ခန်းတခုထဲမှာ သင်ကြားနေရသလိုပါဘဲ။  ဒီလိုသင်ရိုးညွှန်းတမ်းတွေ အတိုင်း သင်ကြားရတာကိုစိတ်မပါလို့ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ အကြောင်းအရာကိုဘဲ လေ့လာချင်တယ်ဆိုရင် အကြောင်းအရာမျိုးစုံနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ အတွေးအခေါ်သစ်တွေကိုဖြန့်ဝေပေးနေတဲ့ TED (Technology, Entertainment, Design) ဆိုတဲ့ website ကိုညွှန်းလိုပါတယ်။ မြန်မာလူငယ်တွေလိုအပ်တာကတော့ အဆင့်မြင့်ပညာတွေဆည်းပူးရာမှာ ဆက်သွယ်မှုအခြေခံဖြစ်တဲ့ အင်္ဂလိပ်စာကို တိုးတက်အောင် လေ့လာထားဖို့ဘဲလိုအပ်ပါတယ်။

တကယ်တော့ ခုလက်ရှိကာလမှာ စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးအတွက်ယှဉ်ပြိုင်မှုဟာ နိုင်ငံတနိုင်ငံနဲ့ တနိုင်ငံအကြား၊ ကုမ္ပဏီတခုနဲ့တခုအကြားမှာတင် မဟုတ်တော့ပါဘူး။ လူတဦးနဲ့တဦးကြားယှဉ်ပြိုင်မှုက ပိုလို့အရေးပါလာပါပြီ။ မြန်မာနိုင်ငံကလူငယ်တွေအနေနဲ့ ထိုင်း၊ တရုပ်၊ အိန္ဒိယ အစရှိတဲ့ နိုင်ငံပေါင်း များစွာကလူငယ်တွေနဲ့  တဦးချင်းစီရဲ့လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးမှုနဲ့ ကုန်ထုတ်လုပ်နိုင်စွမ်း (Productivity) တွေမှာယှဉ်ပြိုင်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ပညာရေးစံနစ်နဲ့ မူဝါဒအမှားတွေကိုဘဲ အပြစ်တင်နေမယ့်အစား တတ်နိုင်သမျှ ရနိုင်သမျှပညာတွေကိုဆည်းပူးပြီး မိမိကိုယ်မိမိ အစဉ် တိုးတက်နေအောင်ကြံဆောင်နေဖို့အရေးကြီးပါတယ်။

အင်တာနက် website အညွှန်း

• ဟားဗတ်တက္ကသိုလ် နဲ့ မက်ဆာချူးဆက်စက်မှုတက္ကသိုလ် တို့၏ edx အစီအစဉ် www.edxonline.org
• Udacity အွန်လိုင်းတက္ကသိုလ် www.udacity.com
• ကိုစီယာ အွန်လိုင်းတက္ကသိုလ် www.coursera.org/
•  TED (Technology,Entertainment, Design) သင်ခန်းစာများ www.ted.com

လူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးရေးနှင့် စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု by မြင့်မိုးချစ် is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.

တတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးနှင့် မြန်မာ့စက်မှုလုပ်ငန်းများ

Third Industrial Revolution and Myanmar's Industrial Sector Development

ပြီးခဲ့သည့် သီတင်းပါတ်များ အတွင်းက ပုံမှန်ဘွဲ့ သင်တန်းများအပြင် အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံတခုမှ  စီမံခန့်ခွဲရေးတာဝန်ရှိသူများကို မူဝါဒချမှတ်ရေးဆိုင်ရာသင်တန်းများ ပို့ချနေရသဖြင့် ဆောင်းပါးအသစ် မတင်နိုင်ခဲ့ပါ။ ယခုအပါတ် မျက်မှောက်ရေးရာ အနေဖြင့် ယခင်လထုတ် The Economist စီးပွားရေးစာစောင်တွင် အထူးကဏ္ဍအဖြစ်ဖေါ်ပြခဲ့သော တတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးဟုခေါ်ဆိုသည့် စက်မှုကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းများကို ဒစ်ဂျစ်တယ်အသွင်ပြောင်းခြင်း (digitisation of manufacturing)ကို တင်ပြလိုပါသည်။

လူ့သမိုင်းစတင်ခဲ့ချိန်မှစ၍ ယနေ့အချိန်အထိ စက်မှုတော်လှန်ရေးကြီး ၂ ရပ်ကို ကြုံတွေ့ခဲ့ရပြီးဖြစ်ပါသည်။ ပထမစက်မှုတော်လှန်ရေးက ၁၈ ရာစုနှောင်းပိုင်း အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် ချည်ထည်ထုတ်လုပ်မှုလုပ်ငန်းတွင် စက်ပစ္စည်းများစတင်အသုံးပြုခြင်းမှ စတင်ခဲ့ပါသည်။ ၂၀ ရာစု အစပိုင်းတွင် ဖို့(ဒ)ကားထုတ်လုပ်သူ ဟင်နရီဖို့(ဒ)က ရွေ့ရှားထုတ်လုပ်တပ်ဆင်မှုလိုင်း (Assembly line) စံနစ်ကို ကားအမြောက်အများ ထုတ်လုပ်ရာတွင် စတင်အသုံးပြုခြင်းဖြင့် ဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါသည်။  ဤပထမနှင့် ဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေး ၂ ရပ်လုံး၏ အကျိုးဆက်အဖြစ် ကုန်ထုတ်လုပ်မှုလုပ်ငန်းကြီးများ၊ စက်ရုံကြီးများ၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းကြီးများ ပေါ်ပေါက်လာပြီး ကုန်ပစ္စည်းများကို ဈေးနှုံးချိုသာစွာ ထုတ်လုပ်လာနိုင်သဖြင့် လူအများစု၏ ဝင်ငွေပိုမိုတိုးတက်လာကာ ပိုမို၍ မြို့ပြဆန်လာစေခဲ့ပါသည်။

လက်ရှိ ကုန်ထုတ်လုပ်မှုနည်းစံနစ်မှာဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေး၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်သည့် ပုံစံတူ ပစ္စည်းများကို အရေအတွက်မြောက်များစွာထုတ်လုပ်ခြင်းဖြင့် ထုတ်လုပ်မှုစားရိတ်လျှော့ချနိုင်ခြင်း (Economies of Scale) အပေါ်တွင် အခြေခံထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။သို့အတွက် ကုန်ပစ္စည်းအရေအတွက် အမြောက်အများထုတ်လုပ်နိုင်ရန် စက်ရုံကြီးများကို လုပ်အားခ ဈေးနှုံးချိုသာသည့်နေရာများတွင် တည်ဆောက်လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။  မြင်သာသည့် ဥပမာပေးရလျှင် ကားတစီးချင်းကို မိမိစိတ်ကြိုက် ကိုယ်တိုင်အစမှအဆုံးထိ ထုတ်လုပ်ခြင်းက ကားထုတ်လုပ်သည့်ကုမ္ပဏီမှ ဝယ်ယူသည့်ဈေးထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုမိုကုန်ကျမည်ဖြစ်ပါသည်။ ယခု အစပျိုးနေသည့် တတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးကမူ ကုန်ပစ္စည်းများထုတ်လုပ်သည့်နည်းလမ်း၊ ထုတ်လုပ်သည့်တည်နေရာနှင့် အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်း တို့ကို အခြေခံမှစ၍ ပြောင်းလဲသွားစေ မည်ဖြစ်ပါသည်။ လေ့လာသုံးသပ်သူများ၏ အဆိုအရ ကွန်ပျူတာ နည်းပညာ၊ အင်တာနက်ဝန်ဆောင်မှုနှင့်၊ အနုစိတ်ထုတ်လုပ်မှု နယ်ပယ်များတွင် တိုးတက် ပြောင်းလဲလာသည့်  နည်းပညာအသစ်များက ကုန်ပစ္စည်းအရေအတွက်အနည်းငယ်ကို စားသုံးသူများ၏ လိုအပ်ချက်အညီထုတ်လုပ်သူများသည်လည်း ပုံစံတူ ကုန်ပစ္စည်းအရေအတွက် အမြောက်အများ ထုတ်လုပ်သူများနှင့် ယှဉ်ပြိုင်နိုင်စွမ်းရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။

သမရိုးကျ ကုန်ပစ္စည်းထုတ်လုပ်သည့် စံနစ်မှာ အမျိုးမျိုးသော အစိတ်အပိုင်းများကို တွင်ခုံ၊ ဖေါက်ခုံ၊ ပုံသွင်းစက်များအသုံးပြု၍ ထုတ်လုပ်ပြီး ဂဟေဆက်ခြင်း၊ ဝက်အူစုပ်ခြင်း စသည်တို့ ပြုလုပ်၍ စုပေါင်းတပ်ဆင်ရန်လိုအပ်ပါသည်။ ယခုအခါ တိုးတက်ပြောင်းလဲလာသည့်  နည်းပညာအသစ်များက ကုန်ပစ္စည်းတခု (ဥပမာ ကားအင်ဂျင်) ကို ကွန်ပျူတာပေါ်တွင် ဒီဇိုင်းပြုလုပ်ပြီး သုံးဖက်မြင် ပုံဖေါ် နည်းပညာကို အသုံးပြု၍ ထုတ်လုပ်လာနိုင်ပြီဖြစ်ပါသည်။ သုံးဖက်မြင် ပုံဖေါ်နည်းပညာဆိုသည်မှာ သတ္တု၊ ဖိုင်ဘာပလတ်စတစ်၊ ရာဘာ စသည့်ပစ္စည်းများကိုအရည် (သို့မဟုတ်)အမှုန့်ဖြစ်အောင်ပြုလုပ်ပြီး စက္ကူပေါ်တွင် မှင်ဖြင့်ပုံနှိပ်သကဲ့သို့ အလွှာလိုက်ထပ်ပိုးခြင်းဖြင့် ထုထည်ရှိပစ္စည်းများကိုထုတ် လုပ်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်နည်းပညာ ကိုအသုံးပြု၍ စက်ဘီးတစီးပြုလုပ်ခြင်းကို ဤယူတျုဗွီဒီယို တွင်ကြည့်ရှုနိုင်ပါသည်။  

သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်နည်းပညာကို အသုံးပြုခြင်းဖြင့် ကုန်ပစ္စည်းတခု ထုတ်လုပ်ရာတွင် လိုအပ်သည့် ကုန်ကြမ်းပစ္စည်းပမာဏကိုလည်း လျှော့ချနိုင်ပါသည်။ လေယာဉ်များတွင် အသုံးပြုသည့် အပူဒါဏ်ခံ တိုင်တေနီယံသတ္တုပိုက်ကွေးများကို ယခင်က သတ္တုတုံးကို ထွင်းဖေါက်ခုတ်စား၍ ထုတ်လုပ်ရသဖြင့် ကုန်ကြမ်းပစ္စည်း၏ ၉၀% ခန့်မှာ အလေအလွင့်ဖြစ်သွားပါသည်။ သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်နည်းပညာကို အသုံးပြုပြီး တိုင်တေနီယံအမှုန့်ကို လိုအပ်သည့်ပုံစံရအောင် အလွှာလိုက် ထပ်ပိုးခြင်းဖြင့် ကုန်ကြမ်းပစ္စည်း လိုအပ်ချက်ကို သိသိသာသာ  လျှော့ချနိုင်ပါသည်။

 ဤနည်းစံနစ်၏ အားသာချက်များမှာ ကုန်ပစ္စည်းဒီဇိုင်းကို ကွန်ပျူတာပေါ်တွင် လိုအပ်သလို လွယ်ကူစွာ ပြောင်းလဲပြင်ဆင်နိုင်ပြီး သမရိုးကျ စက်ရုံတခုတွင် ထုတ်လုပ်ရန်မလွယ်ကူသော ပစ္စည်းများကိုလည်း ဤနည်းစံနစ်ကို အသုံးပြု၍ ထုတ်လုပ်နိုင်ပါသည်။ ဤသို့ထုတ်လုပ်ရာတွင်လည်း စက်ရုံကြီးများ တည်ထောင်ရန်မလိုအပ်ဘဲ နေအိမ်ကားဂိုဒေါင်အတွင်းမှဖြစ်စေ၊ ဝေးလံခေါင်သီသောကျေးရွာတရွာမှ ဖြစ်စေ သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်နည်းပညာကို အသုံးပြု၍ ကုန်ပစ္စည်းများကိုထုတ်လုပ်လာနိုင်တော့မည်ဟု ဆိုပါသည်။ ဟင်နရီဖို့(ဒ)ကအစပြုခဲ့သော  ဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေး၏ အဓိကလိုအပ်ချက်မှာ စက်ရုံကြီးများ တည်ဆောက်ရန်ဖြစ်ပြီး ငွေအရင်းအနှီးများပြားစွာလိုအပ်ပါသည်။  စက်မှုကုန်ထုတ် လုပ်ငန်းများကို ဒစ်ဂျစ်တယ်အသွင်ပြောင်းခြင်း (digitisation of manufacturing) ဖြင့် သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်စက်တလုံး၊ လက်(ပ)တော့ကွန်ပျူတာနှင့် အဆောက်အဦးတခုရှိရုံမျှဖြင့် တီထွင်ဖန်တည်း ထုတ်လုပ်မှုကို စတင်နိုင်ပြီဖြစ်ပါသည်။ 

 ဤတတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးက အနာဂါတ်စက်ရုံများ၏ အသွင်သဏ္ဍန်ကိုလည်း အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲသွားစေမည်ဟု ဆိုပါသည်။ စက်ရုံများအတွင်း ဆီပေနေသောအဝတ်အစားများနှင့် အလုပ်သမားများနှင့် ကျပ်ခိုးစွဲနေသည့် စက်ပစ္စည်းများကို တွေ့ရမည်မဟုတ်ဘဲ၊ လူသူကင်းရှင်းပြီး အစစအရာရာ သန့်ရှင်းတောက်ပြောင်နေမည်ဟု ဆိုပါသည်။ အလုပ်အကိုင်အများစုမှာ စက်ရုံအတွင်းတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ အနီးရှိ ရုံးခန်းအတွင်းတွင်လုပ်ကိုင်နေကြသော ဒီဇိုင်းဖန်တည်းသူ (designers)၊ အင်ဂျင်နီယာ (engineers)၊ ကွန်ပျူတာကျွမ်းကျင်သူ (IT specialists)၊ ဈေးကွက်ပို့ဆောင်ရေးကျွမ်းကျင်သူ (logistics experts) ဈေးကွက်ဖေါ်ဆောင်ရေးဝန်ထမ်း  (marketing staff) စသည့်အလုပ်များသာဖြစ်ပါမည်။ အနာဂါတ် ကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းများတွင်လုပ်ကိုင်ရန် ကျွမ်းကျင်မှုပိုမိုလိုအပ်လာမည်ဖြစ်ပြီး သမရိုးကျ ကျွမ်းကျင်မှုနိမ့်အလုပ်များ ခေတ်ကုန်သွားမည်ဟုဆိုပါသည်။  

အထက်ပါ အပြောင်းအလဲများက ကုန်ပစ္စည်းများ ထုတ်လုပ်ပုံနည်းစံနစ်ကိုသာမက ထုတ်လုပ်သည့်နေရာ ကိုပါ အကြီးအကျယ်ပြောင်းလဲစေမည်ဖြစ်ပါသည်။ ဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေး၏ အကျိုးဆက်အဖြစ် ထုတ်လုပ်မှုစားရိတ်လျှော့ချရန် စက်ရုံများကို လုပ်အားခဈေးချိုသောနိုင်ငံများသို့ ရွှေ့ပြောင်းတည်ဆောက် ထားကြပါသည်။ ယခုတတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးက ဤဖြစ်စဉ်ကိုရပ်တန့်သွားစေမည်ဖြစ်ပြီး စက်မှု ကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းများကို လုပ်အားခဈေးချိုသောနေရာများ၌ မဟုတ်ဘဲ၊ စားသုံးသူနှင့် နီးသောနေရာများသို့ ရွှေ့ပြောင်းလာကြမည်ဖြစ်ပါသည်။

သို့ဖြစ်ပါ၍ လုပ်အားခဈေးချိုသောအားသာချက်ကို အကြောင်းပြုပြီး နိုင်ငံခြားရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုများကို ဆွဲဆောင်ရန်ရည်ရွယ်ထားသည့် ဖွံဖြိုးဆဲနိုင်ငံများအတွက် ဤဖြစ်ပေါ်လာမည့် အပြောင်းအလဲများကို မူဝါဒချမှတ်ရာတွင် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရန်လိုအပ်ပါသည်။ ထို့အပြင် ဤတတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးက မြန်မာနိုင်ငံရှိ အသေးစားနှင့်အလတ်စားစက်မှုလုပ်ငန်းများအတွက် အခွင့်အလမ်းကောင်းများ ဖန်တည်း ပေးနိုင်ပါသည်။ လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံရှိ စက်မှုလုပ်ငန်းအများစုမှာ  ဖွံဖြိုးပြီးနိုင်ငံများတွင် ပထမစက်မှုတော်လှန်ရေးကာလက အသုံးပြုခဲ့သောနည်းပညာများကို အသုံးပြုလျက် ရှိနေကြပါသေးသည်။ ဤနည်းပညာများဖြင့် ပြည်ပဈေးကွက်များသို့ထိုးဖေါက်နိုင်မှု၊ ပြည်ပမှ ဝင်ရောက်လာမည့်ကုန်ပစ္စည်းများဖြင့်ယှဉ်ပြိုင်နိုင်စွမ်း ရှိမည်မဟုတ်ပါ။ ဒုတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးက အစပြုခဲ့သော နည်းပညာများကို တက်လှမ်းရန်လည်း ငွေအရင်းအနှီးမြောက်များစွာ လိုအပ်မည် ဖြစ်ပါသည်။  စက်မှုကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းများကို ဒစ်ဂျစ်တယ်အသွင်ပြောင်းပြီး တတိယစက်မှုတော်လှန်ရေး အဆင့်ကို တိုက်ရိုက်တက်လှမ်းခြင်းဖြင့် အသေးစားနှင့်အလတ်စားစက်မှုလုပ်ငန်းများ၏ ယှဉ်ပြိုင်နိုင်စွမ်းကို တိုးမြှင့်နိုင်ပါသည်။  ယခုအခါ စက်မှုကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းများကို ဒစ်ဂျစ်တယ်အသွင်ပြောင်းရန်လိုအပ်သော နည်းပညာများဖြစ်သည့် သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်စက်၊ ကွန်ပျူတာနည်းပညာ၊ အင်တာနက်ဝန်ဆောင်မှု စသည်များမှာ လုပ်ငန်းရှင်အများစု လက်လှမ်းမှီနိုင်သည့်အဆင့်သို့ ဈေးနှုံးများ ကျဆင်းလာပြီဖြစ်ပါသည်။ ဥပမာ အလတ်စား သုံးဖက်မြင် ပုံနှိပ်စက်တလုံး၏ဈေးမှာ ဒေါ်လာသောင်းဂဏန်းသာရှိပါသည်။  မြန်မာနိုင်ငံရှိ စက်မှုလုပ်ငန်းရှင်များ လိုအပ်သည်မှာ နည်းပညာရပ်များကို အသုံးချနိုင်ရန် လူ့စွမ်းအား အရင်းအမြစ်များသာဖြစ်ပါသည်။

မှီငြမ်း။ The Economist (April 19, 2012)

တတိယစက်မှုတော်လှန်ရေးနှင့် မြန်မာ့စက်မှုလုပ်ငန်းများ by မြင့်မိုးချစ် is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.